ကၽြန္မဘ၀မွာ ကၽြန္မအေၾကာက္ဆံုး တစ္ခုရွိတယ္။ အဲ့ဒါက ကၽြန္မခ်စ္တဲ့သူေတြ ကၽြန္မကုိ ခဲြခြာသြားမွာကုိ ကၽြန္မအေၾကာက္ဆံုးပဲ။ ကၽြန္မေလ ကေလးဘ၀ထဲက အခုထိ ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းရင္ အျမဲတမ္းဆုေတာင္းမိတာ တစ္ခုက (ကၽြန္မ ခ်စ္တဲ့သူေတြ ကၽြန္မကုိ မခဲြခြာသြားမီ ကၽြန္မ အရင္လူေလာကႀကီးမွ ထြက္ခြာသြားရပါလို႔၏ ) လို႔ အျမဲတမ္းဆုေတာင္းတယ္။ ကၽြန္မ အဘြားက ကၽြန္မကို (သမီးေလး ဘုရားရွိခိုးတဲ့အခါ ဘာဆုေတာင္းလဲလို႔ ကၽြန္မကုိ ေမးတယ္)။ ကၽြန္မဆုေတာင္းကုိ ေျပာျပတဲ့အခါ အဘြားက သမီးေလး အဲ့ဒီလို႔ ဆုမေတာင္းေကာင္းဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္မဆက္ၿပီး ဆုေတာင္းေနမိတယ္။ ကၽြန္မကို ထားခဲ့မွာ အရမ္းေၾကာက္တယ္ ေလ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့သူေတြက ကၽြန္မကုိ ေသကဲြေသာ္လည္းေကာင္း၊ ရွင္ကြဲေသာ္ လည္းေကာင္း ခဲြခြာသြားၾကတာပဲေလ။ ဆုေတာင္းတုိင္းသာျပည့္မယ္ဆိုရင္ လူေတြမွာ ၀မ္းနည္း ျခင္း၊ ဆံုးရႈံးျခင္း၊ စိုးရိမ္ေၾကာင့္္ၾကရျခင္း၊ ပူပင္ေသာကေတြဆိုတာ ဘယ္ရွိေတာ့မလဲေနာ္။
အခုဆို လူတစ္ေယာက္ ကၽြန္မကို ခြဲခြာသြားေတာ့မယ္ဆုိတာ ႀကိဳသိေနေပမယ္လည္း တကယ္တမ္းခြဲခြာသြားေတာ့ ကၽြန္မခံႏိုင္ရည္မရွိခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မ မငိုတဲ့ေန႔ဆိုတာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ အဲ့ဒီလူနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ျပန္စဥ္းစားမိတဲ့အခါ မ်က္ရည္ေတြက သူအလိုလိုက်လာ ေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ရင္ထဲမွာ နာက်င္မႈေတြနဲ႔ပဲ ျပည့္ေနတယ္ေလ။ အဲ့ဒီနာက်င္မႈေတြကလည္း သူေပးခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မဘာသာရယူေနတာပါ။
လူေတြဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အသက္ရွင္ေနၾကတာမို႔လား။ တစ္ခ်ဳိ႕ၾကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အႀကီးႀကီးထားၾကတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ၾကေတာ့လည္း အလယ္အလတ္ ေပါ့။ တစ္ခ်ဳိ႕ၾကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေသးေသးေလးပဲရွိတယ္ေလ။ အဲ့ဒီလို႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေသးေသး ေလးထားတဲ့အထဲမွာ ကၽြန္မလည္းပါတယ္ေလ။ အဲ့ဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေသးေသးေလးက ကၽြန္မဘ၀ အတြက္ေတာ့ အရမ္းအေရးႀကီးတယ္ေလ။ ကၽြန္မဘ၀မွာ အမွတ္တရေလးတစ္ခု ရွိေနခ်င္လို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲ့ဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေသးေသးေလးေတာင္ ကၽြန္မ မရခဲ့ပါဘူး။ အဲ့ဒါက ဘာလဲဆိုရင္..................................။
ကၽြန္မအရမ္းကုိ အေလးထားရတဲ့လူတစ္ေယာက္ ခရီးသြားတယ္ေလ။ ကၽြန္မ သူကုိ လက္ေဆာင္ေလးတစ္ခုမွာလိုက္မီတယ္ ( တန္ဖိုးႀကီးႀကီးလည္း ကၽြန္မ မမွာပါဘူး)။ လက္ေဆာင္ ေလးဆိုရင္ပဲ ေတာ္ပါၿပီ ( ကၽြန္မ သူ႔ဆီက လက္ေဆာင္ကို အရမ္းကို လိုခ်င္လို႔ အရဲ႕စႊန္႔ၿပီး မွာလိုက္တာ)။ ကၽြန္မမွာ အမွတ္တရေလး ရွိေနခ်င္လို႔ပါ။ သူ႔အတြက္လည္း ကၽြန္မ လက္ေဆာင္ ေလး ျပန္၀ယ္ထားမိတယ္။ ကၽြန္မကုိေပးရင္ ကၽြန္မျပန္ေပးမယ္ေပါ့။ သူ႔မွာလည္း အမွတ္တရ ေလးရွိေနေစခ်င္တယ္ေလ။ ကၽြန္မအတြက္ ဘာေလး၀ယ္လာမလဲဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔ ကၽြန္မ အရမ္း ကုိ ေပ်ာ္ေနၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္းၾကေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ ပါမလာ ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မ ေမးတဲ့အခါ ျပန္ေျဖတဲ့အေျဖက အရမ္းကုိ ေပါ့လြန္းတယ္။ ကၽြန္မအရမ္းကို ၀မ္းနည္း ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္မဒီေလာက္ အေလးထားရတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ကၽြန္မကုိ လက္ေဆာင္ေသးေသး ေလးေပးရမွာေတာင္ အရမ္းကုိ ၀န္ေလးေနတယ္ေလ။ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ လက္ေဆာင္ေလး တစ္ခုေတာင္ ငါကို မေပးခ်င္ပါလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ကၽြန္မငိုခဲ့ရတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ သူကို စိတ္မဆိုးခဲ့ပါဘူး။ သူ႕အေၾကာင္းကုိသိရက္နဲ႔ မွာလိုက္တဲ့ ကုိယ္ကို႕ကုိ အရမ္းစိတ္ဆိုး မိတယ္။ တကယ္လို႔ ပါမလာခဲ့ရင္ ခံႏိုင္ရည္ရွိမွာ မဟုုတ္ဘူးဆိုတာ သိရက္နဲ႔ မွာလို္က္တဲ့ ကုိယ္ကို႔ကုိလည္း အရမ္းစိတ္ဆိုးတာပဲ။ အခုဆို သူ႕အတြက္၀ယ္ထားတဲ့ အမွတ္တရေလးဟာ ကၽြန္မအတြက္ အမွတ္တရျဖစ္ေနၿပီေလ။
ကၽြန္မအေၾကာက္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ခြဲခြာျခင္းကုိလည္း ကၽြန္မႀကံဳေနရၿပီေလ။ ကၽြန္မ ဆုေတာင္း ေတြ ဘာတစ္ခုမွ မျပည့္ခဲ့ပါဘူး။ ၾကယ္ေၾကြတာျမင္ရင္ ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ ကၽြန္မ။ အခု ကၽြန္မ ဒီ article ေလး ေရးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ၾကယ္တစ္လံုးေၾကြက်သြားတာ ကၽြန္မ လွမ္းျမင္လိုက္ေပမယ့္ အရင္လို႔ မေပ်ာ္မိေေတာ့ဘူး။ ၾကယ္ေလးေၾကြက်သြားတာကို ၾကည့္ေနရင္ ကၽြန္မရဲ႕ပါးျပင္ကို ျပန္စမ္းမိတဲ့အခါ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနၿပီေလ။ ၾကယ္ေၾကြတာျမင္ေနေပမယ္လည္း သူနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မ ဆုေတာင္းေနၾက စကားလံုးေတြ တကယ္ကုိ ေပ်ာက္ေနၿပီေလ။ ကၽြန္မ ဆုမေတာင္းရဲ႕ ေတာ့ဘူး။
အခုဆို ကၽြန္မ ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတတ္ၿပီေလ။ အဲ့ဒီအေပ်ာ္ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ နာက်င္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတာ ကၽြန္မက လြဲလို႔ ဘယ္သူက သိႏိုင္မွာလဲ...........။
ေဆာင္းႏွင္းျဖဴ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment